31 grudnia 2012


What's the love without tragedy? Niczym. Każda miłość musi się kiedyś skończyć, a kiedy się kończy, ktoś zawsze cierpi. Zatapia łzy w alkoholu, podcina sobie emocjonalne żyły i popełnia samobójstwa między oddechami. Nie ma miłości bez tragedii. W moich ustach brzmi to wyjątkowo dziwnie - bo jestem kobietą, bo żyję w kraju zbudowanym na podstawie pewnych zasad, spośród których patriarchat zajmuje jedno z najwyższych miejsc. W końcu powinnam marzyć o księciu, który porwie mnie z mojej wieży na białym koniu. Nie marzę o nim. Czasem zdarza się zatęsknić za czyimiś ramionami, ustami i pięknymi słowami, ale w końcu pragnienie posiadania jest tylko uczuciem, a uczucia przecież też nie trwają wiecznie. Nie ma miłości bez tragedii. Kiedy byłam szczęśliwa, nie czułam, że żyję. Żyłam cudzym życiem, żywiłam się cudzym jedzeniem, oddychałam cudzym powietrzem. Próbowałam wpisać się w cudze ramy, ułożyć na cudze podobieństwo, w pewnym momencie nie wiedziałam już nawet jak mam tak naprawdę na imię. I choć sama miłość była wspaniała, jak mi się wtedy wydawało, to dopiero kiedy się skończyła, a ja skończyłam ze sobą wraz z nią, poczułam się bardziej żywa niż podczas narodzin. Ogromne pokłady bijącego mnie po twarzy powietrza dały mi nowe imię, nowe ciało, nowy umysł. Nie jestem naćpana. Jestem po prostu popierdolona. Nie ma miłości bez tragedii.

17 grudnia 2012


Znów będę cierpieć tak bardzo, że grunt usunie mi się spod stóp. Gdybym potrafiła, sparafrazowałabym wszystkie piękne słowa, które usłyszałam przez całe swoje życie. Nauczyłabym się ich na pamięć i recytowała jak wiersze. Gdyby tylko była taka możliwość, tuliłabym się do tych słów jak do nagiego ciała ukochanej osoby w zimną noc, muskała je palcami i smakowała językiem. Zaprogramowałabym swój narząd głosu w taki sposób, aby milczał wtedy, kiedy powinnien. Milczałabym wciąż, w każdej sekundzie, krzyczałabym w myślach i udawała, że w środku nic nie ma. Kurwa, nawet nie potrafię tego porządnie napisać. Może tak właśnie jest, może niemoc stanowi większość mojego istnienia, może wmówiłam sobie umiejętności, może, może. Umarłam już sto razy między tymi wersami. 

Kiedy starasz się najlepiej, jak możesz i nie odnosisz sukcesu, kiedy dostajesz to, czego chcesz, lecz nie to, czego potrzebujesz, kiedy czujesz się zmęczona, ale nie możesz spać. I'm so tired, I can't sleep. Już nawet nie potrafię sobie wyobrażać, że myślę racjonalnie. Nie ma mnie, wyparowałam w inną czasoprzestrzeń, przestałam istnieć. 

Może masz rację mówiąc, że do niczego się nie nadaję. Przecież tak jest. Nic nie znaczące momenty radości piętrzą się jeden na drugim, zlepiają w bezsensowną całość, z której nie ma żadnego pożytku. Żyję tylko dla tych sekund, w których nic nie ma, które są puste i bezrefleksyjne. Wciąż balansuję na krawędzi pomiędzy życiem a śmiercią, emocjonalnie rozkrawam się tępym, plastikowym nożem, wkładam do worków na śmieci i wyrzucam na drugą stronę. Nie ma mnie, nie istnieję. Wymyśliłam się, wyimaginowałam pozytywy. Nie ma ich, może masz rację. 

Może faktycznie tam nic nie ma? Nie dla mnie? Może jest tylko nieumiejętność zamknięcia ryja w odpowiednich momentach, może za dużo niewyciągniętych wniosków, może ja, może Ty? Ona mnie zaraz zabije, zniszczy, zgniecie jak szmacianą lalkę w swoich stalowych rękach. Nie ucieknę przed nią, nie mam już siły, nie mogę płakać, zabrakło mi łez. Nie chcę nią być, ale ona nie daje mi wyboru. Nakarmiła rzeczywistość swoim jadem, wpuściła w żyły, zabrała całe słońce znad mojej głowy. Nie umiem już pisać, nie mam już siły. 

Czuję, że życie ociera się o mnie, a ja nie mam odwagi nawet na nie spojrzeć. Zabrała mi umiejętność patrzenia, uszkodziła wszystkie nerwy, obdarła ze skóry. Chyba nikt w dzieciństwie Ci nie powiedział, jak zdolna i mądra jesteś. Nikt nie powiedział, bo przecież tak nie jest. Kolejne oddechy tracą sens, nie potrzebuję już tego powietrza, a ono nie chce być w moich płucach. Mówi mi, że je zmarnuję. Ma rację, jak wszyscy. Zmarnuję, zmarnuję jak wszystko inne. 

Kiedy opuszczasz coś, czego nie możesz zastąpić. Jeśli nie spróbujesz, to się nie dowiesz. Nie dowiem się. Wpoiła mi, że nie warto, że to nic nie zmieni. Że umrę przykryta kurzem pełnym smutnych wspomnień i godnych pożałowania słów. Zmarnowałam ją, a ona nie puszcza tego płazem. Zepsuje mnie, zniszczy, doprowadzi na skraj. Może wtedy im będzie łatwiej, może kiedy mnie nie będzie, to chmury się rozproszą, złe chwile odejdą, rozczarowania pójdą w zapomnienie. Może kiedy oddam swój oddech i zamilknę na zawsze, życie stanie się lepsze dla kogoś innego. Nie dla mnie, ja go już nie potrzebuję, nie potrafię wykorzystać tego, co dostałam przez przypadek od losu. Rezygnuję, odpuszczam, przecież oni mnie tego nauczyli? Nie, gówno prawda. To Twoja wina, Twoja. Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Nigdy nie byłam utalentowana, dzisiaj niemoc uderza mnie w twarz z otwartej dłoni. W głowie szaleje huragan a ja zastanawiam się tylko nad tym, jak unieszczęśliwić się jeszcze bardziej. Jedyny sposób to podać jej rękę i dać się rzucić w przepaść, spalić wszystkie mosty, zburzyć wszelkie podwaliny, przecież i tak nie potrafię zbudować z nich nic wartościowego. Nie potrafię krzyczeć, nic już we mnie nie zostało. 

Jesteś tylko stratą czasu. Jestem. Nie umiem się nie zgodzić. Ty to wiesz, w końcu mnie urodziłaś i wychowałaś na takiego tchórza. Nauczyłaś patrzeć na innych, czerpać z nich wzorce i lepić się na cudze podobieństwo. Nie dałaś mi nic, co mogłoby być tylko moje. Nawet nie mam siły się usprawiedliwiać. I tak masz rację, jestem tylko tym, czego wolałabyś nie widzieć, tylko wepchnąć sobie z powrotem w pizdę i zaszyć, wchłonąć przez tkanki i zniszczyć przez soki żołądkowe. Wolałabyś, żeby mnie tu nie było. Wiem, ja też bym wolała. Nawet nie masz pojęcia jak bardzo. 

Rozbiłam się o porozrzucane po podłodze klawisze od fortepianu, o potłuczony parkiet, o pękniętą matrycę, o rozlany atrament. Rozdrobniłam się na czas, który poświęciłam na siebie. Tego czasu już nie odzyskam, zmarnowałam go jak wszystko inne. Nie mam serca, wyprułam je wraz z żyłami, na których powiesiłam swoją niewinność. Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Nie wchodź tu, nie każ mi na siebie patrzeć. Nic nie rozumiesz. Nic nie wiesz. Kiedy za bardzo kochasz, żeby odejść. Moje życie to wielka ucieczka, przed samym życiem przede wszystkim. Umarłam przed chwilą po raz sto pierwszy. Przepraszam. Daj mi szansę chociaż przez sekundę kochać siebie tak, jak powinnam. Nie kocham siebie wcale. Nic dziwnego, że nie potrafię też pokochać kogoś innego. Życie jest aktem egoistycznym. 

Rozpaczliwie wtulam się w materiał koszuli, którą mam na sobie i udaję, że ta koszula jest kimś, kto widzi we mnie coś więcej, niż tylko nic nie znaczące ciało i nieistotne słowa. Powinnam przestać mówić. Milczenie jest złotem. Struny głosowe wyprzedzają umysł i z szyderczym uśmiechem robią ze mnie idiotkę. Nie rozmawiaj ze mną, nie powiem Ci nic wartościowego. Królowa śniegu, czarna wdowa. Jestem równie fałszywa jak one. Nie kochaj mnie, nie musisz, nic dobrego z tego nie wyjdzie. Zbyt mocno lubię cierpieć i komplikować wszystko dookoła. Zabij mnie, nim zrobi to ktoś inny. Proszę. 

Są rzeczy, których nigdy nie będę w stanie pojąć. Znów tam jestem, znów przez pomyłkę, znów jestem pieprzoną ćpunką. Karmię się własną heroiną. Jej nie obchodzi to, że ja już nie mogę. Ona jest egoistką. Ona jest zła, ona mnie ciągnie do tyłu, ona pierdoli mi w głowie. To wszystko jej wina. Jej, bo przecież nie moja. Ona żywi się moim smutkiem. Jest pasożytem. Wysysa ze mnie zdrowy rozsądek i mami obietnicami o tym i owym. To nie ja mam rozdwojenie jaźni. To ona udaje, że jest ze mną związana, że jest moją drugą połówką, moim yang. To nie ja znów tam weszłam. To ona kierowała moją dłonią, moją stopą, moją głową. To wszystko jej wina, jej, pieprzonej gorszej połowy mnie samej.

12 grudnia 2012




Staram się zebrać myśli, ale chaos i mętlik tworzą mi w głowie pierdolnik większy niż w damskiej torebce. Obrazy tracą ostrość, dźwięki tracą urok, nic nie pachnie i nie smakuje już tak samo. Wszystko traci proporcje. Im wcześniej kładę się do łóżka, tym później usypiam. Mogę tak leżeć godzinami przewracając się z boku na bok i polemizując z sufitem o rzeczach skrajnie różnych, a gdy w końcu uda mi się usnąć, to po niedługim czasie wyrywa mnie z tego stanu koszmarny sen wkładając w usta przeraźliwy krzyk i pobudzając strumień łez wylewający się z oczu. Błądzę dłonią po pościeli i usiłuję znaleźć Cię obok, chociaż doskonale wiem, że Cię tu nie ma. Aż wstyd mi się przyznać, że chciałabym, byś był. Może wtedy sny byłyby tak samo piękne, jak marzenia. Moja dłoń nigdy nie była tak zimna jak teraz, bez Ciebie.

Nie umiem sobie odpowiedzieć, czy bardziej boję się dnia, czy nocy. Najlepiej byłoby stworzyć porę na pograniczu, idealny substytut. Stworzyłabym z tej pory arche i obdarzała patetycznym uwielbieniem. Tak, jak jest teraz, jest źle. Godziny od świtu do zmierzchu przeciągają się niemiłosiernie, minuty ciągną się jak sierp z dupy, a głowa ciąży na karku jak zbędny i niechciany bagaż. Patrzę od czasu do czasu na wyświetlacz telefonu, że niby chcę sprawdzić godzinę, i wmawiam sobie, że wcale nie czekam na jakąkolwiek wiadomość. Udaję silną i z nieprawdopodobną pewnością siebie każdy dzień zaczynam od stwierdzenia, że jeśli Ty nie odezwiesz się pierwszy, to ja nie odezwę się wcale. Taka jest prawda. Gdybyś chciał, znasz numer, wiesz, że możesz. Brak mi konsekwencji w działaniach.

Jestem albo zbyt dumna, albo zbyt głupia, aby prosić. Wstyd mi płakać, cierpieć i błagać. Jestem twardsza, niż komukolwiek może się wydawać, jestem nawet twardsza od tej dziewczyny, którą sobie wymyśliłam i do której dążę. Nie, nie kocham Cię już, nie czekam i radzę sobie sama doskonale. Łatwo przychodzi mi o tym mówić i równie łatwo jest mi w to uwierzyć. Bransoletka na swoim miejscu. Co z tego, skoro mój nadgarstek nigdy wcześniej nie czuł się bardziej samotny?

Nie łudzę się, albo po prostu udało mi się wmówić sobie, że wcale nie widziałam tego przebłysku prawdziwego uczucia w Twoich oczach, gdy byliśmy bliżej, niż pozwalają na to prawa natury. Znam to spojrzenie. Znałam je kiedyś. Tak, to nie było to, na pewno mi się przewidziało. Tak samo, gdy widziałam cień cierpienia na Twojej twarzy, gdy skierowałam w Ciebie słowa, które Ty wcześniej skierowałeś we mnie. Dopiero dziś o tym myślę. Wcześniej były tylko wargi, szyje, obojczyki, klatki piersiowe, brzuchy, uda i cała masa tych cudownych niedopowiedzeń. Za szybko, zbyt krótko. Czuję, że ostatnie dwa lata przeciekły mi między palcami. Chciałeś coś powiedzieć, byłam tego pewna, tak mi się zdawało. Mnie się zawsze zdaje, niestety zawsze zdaje mi się zbyt wiele i zbyt nieprawdziwie.

Moje oczy nie umieją być już inne, niż zimne, pokryte stalą i obojętnością.

Proszę, zadzwoń wieczorem, szepnij, że czekasz pod moimi drzwiami, a gdy wyjdę porwij mnie w ramiona, powiedz, że zły sen już się skończył, że jestem jedyna i że już za parę chwil zapomnę jak to było usypiać bez Ciebie.

[A tak na prawdę marzenia są dla idiotów. Ja, Ty i ta ogromna przepaść. Nie kochasz mnie już. Nie boli mnie to. Nie kocham Cię już. Przecież Ciebie to nie obchodzi. Ja, on, oni, przecież to nieistotne, prawda? Wszystko jest nieistotne. Chciałabym, aby to jedno życzenie urodzinowe się spełniło. Moje życzenia nigdy się nie spełniają. Jestem idiotką.]

Wszystkie historie ze mną w roli głównej są bardziej tragi, niż komediami. Daj mi ten happy end, kurwa, daj mi go, po prostu mi go podaruj, a potem kochaj się ze mną do końca wszechświata. Przy Tobie nawet łzy bólu i strachu smakują lepiej niż wanilia. On tego nie zrozumie, tylko Ty, tylko z Tobą może być szybko, blisko, ślisko i ograzmicznie, a potem spazmatycznie i w samotności. Jestem masochistką.

Nie, na prawdę, nie kłamałam. Ja i Ty to zamknięty rozdział. Z tego już nic nie będzie, ta historia nie skończy się happy endem.

Bycie z nim było jak matematyka. Bycie z Tobą to zdecydowanie poetyka.